Yalnızlık Şiiri - Şehmus Kartal

Bu gece hava soğuk karanlık sarmış beni,
Ürküten düşünceler hayaller sarmış beni.
Dört duvar arasında beynimi kemiriyor,
Fırtınalar içinde zamanım zor geçiyor.

Yılları heder ettim kalmadı bende takat,
Kendimi zorlayınca koparıyorum feryat.
Yalnızlığı bu kadar bilemedim çok acı,
Sarılmadan uyumak şimdi zehirden acı.

Bu kent duyarsız kaldı duyamadı sesimi,
Bir karşılık veren yok kimse tutmaz elimi.
Bir yalnız adam oldum bir başıma kalırken,
Bu kentin bulvarında baştanbaşa yürürken.

Böylesine bir anda divane olup çıktım,
Görenler deli sanır yalnız kalmışa döndüm.
Çile çekmek belki de zamanı geldi artık
Bir kodes mahkûmuna benzetiyorlar artık.

Bir zalimin elinden bu hale düşmüşüm ben,
Şimdi durumum kötü bir garip olmuşum ben.
Tek kaldım bu dünyada dar geliyor doğrusu,
Klinik vaka gibi derde düşmüş bulgusu.