Yalnızlık Şiiri - İsmet Öztürk Ankara

Hiçbir şeyden çekmedim,
Yalnızlığımdan çektiğim kadar.
Bazen hüzünlü bir bulut gibi olurum,
Bazen de yaşayan bir ölü.

Geceleri,geceleri kahreder beni yalnızlık,
Hüzünlenirim,bir sigara daha yakar yalnızlık.
Kimse yoktur yanımda; ben ve yalnızlık
Karanlıkların dostu olmuştur artık yalnızlık.

Bazen bir umut belirir yüreğimde,
Sanki birileri beni duyacakmış gibi,
Bir tebessüm sarar yüzümü,
Acaba bu bir düşmü,gerçek mi diye?

Yok yok duymaz kimse beni
Beni duyan bir tek yalnızlıktır
Sonra bende sarılırım yalnızlığa
Sırf yalnızlık yalnız kalmasın diye