Yalnızlık Şiiri - Mehmet Acıoğlu

Yalnızlık

I
Uçuşur saçların
Bitmeyen acıların öfkesiyle
Bir gece
Bir yıldız kayar gökyüzünden
Karanlığa doğru
Yararak geçer karanlığı
Var gücüyle
Alnında tomurcuklanmış ter
Ellerinde biriken yorgunluk
Gözlerinde öfke, nefret
Seçemez olursun sevgiyi
Acılardan
İşte yalnızlık
Yalnızlık…

II
Gömülürsün düşlerine
Bir sonbahar gecesi
Bir yaprak hışırtısı
Seni uyandırır
Bulanık dünyandan
Kaldırırsın başını
Bulutlara doğru
Bir matem sanki gökyüzü
Bulutlar ağlar durur üstüne
Silersin yüzünde
Gözyaşlarını bulutların
Ardından soğuk bir yel eser
Titrersin ölümden korkarcasına
Yanağında biriken gözyaşların
Karışır boz topraklara
İşte Yalnızlık
Yalnızlık…

III

İçinden bir ah çekersin
Dağlara meydan okurcasına
Güneş yarılır bir yaz günü
Çöker en acı hatırasıyla
Yeryüzüne ayaz
Üşür durursun
Yazın cehenneminde
ve
İşte yalnızlık
Yalnızlık…

10.11.1988