Yalnızlık Şiiri - Hüseyin Yeşilyurt

Yürüyorum meçhule giden bir yolda
Hiç durmadan sensiz ve de sessiz
Ardıma bakmadan sevdiklerimi alıp arkama
Yürüyorum sensiz ve de kimsesiz

Kim yalnızlığıma yoldaş olacak
Gecenin karanlığı mı,yoksa sessizliği mi?
Kim derdime derman bulacak
İçimde öldürdüğüm benliğim mi?

Hayat kimi zaman güler insana
Kimi zaman vurur sillesini hiç ummadığın anda
Yıkılıp kalırsan kimsesiz bir sokak ortasına
Kaldıracak kimse bulamazsın yanında

Yüzünü çevirip bakanın olmaz
Neden düştün diye kimse sormaz
Derdine derman olacak kimse bulunmaz
Dost bildiğin nice insandan eser kalmaz