Akşamları karanlık çökünce ufka,
El ayak çekilince ortalıktan
Yalnızlığım ve ben başbaşa kalırız.
Yalnız insanlar,çok düşünür
Çok yoğun duyğulara kapılır
Bazen dışa vurur, nemli gözlerle bakarak insanlara
Bazen içine akıtır tüm zehrini acılarının.
Özlemler başlar içini kemiren.
Neye, kime olan özlem?
Belki anne,belki baba
Belki bir sevgili veya sıla
Belki,
Bir tomurcuğun açtığını görmeye
Belki,
Bir kuşun pır pır kanatlarına
Belki,
Bir anın mutlu sarhoşluğuna
Ya da içine sığdıramadığı sevinçlere
Ben her bahar aşık olurum der ya şarkıda
Bende her sonbahar yoğun bir
duygu seline kapılırım.
Yazdıklarımdan çok,içimde ifade edemediklerim...
Karamsarlık mı bu nedir? bilinmez!
Kayıt Tarihi : 16.12.2006 21:23:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ekim 1991 yılında yalnızlığı hissettiğim bir zamanda, şiir olarak değilde kendimle bir dertleşme olarak yazmıştım.Hissettiğim gibi....
TÜM YORUMLAR (2)