Yalnızlık Şiiri - Sebahat Karagöz

Yalnızlık ne demek bilir misin?
Gün boyu kalabalıktır çevren
Kimi mutlu,kimi telaşlı.

Konuşursun bol bol da gülersin.
Kaptırırsın kendini günün akışına
Hava kararıverir farkedemezsin.

Terkeder kalabalık yavaş yavaş seni
Hafif bir rüzgar okşar tenini
Ürperirsin!
Anlarsın akşamın geldiğini.

Kesilir birden ayak seslari,
Önce kapılar kapanır yüzüne bir bir,
Ardından söner evlerin ışıkları sırayla
Aklına binlerce kötü şey gelir.

Ürkek gözlerle, etrafına bakarsın
Bir ses, bir nefes,bir koku ararsın.

Çaresiz kapatırsın kapını pencereni
Işıkları bir açar bir kaparsın.
Sonra uzanırsın yatağa.

İşte o an yalnızlık şahlanır,kalkar atağa
Bağırmak gelir içinden avazın çıktığı kadar,
Bağıramazsın.
Dört duvar boğar seni nefes alamazsın
Gölgeler üstüne üstüne gelir
Korkar pusarsın
Çekilir için dolar gözlerin
Ağlayamazsın
Konuşmak istersin kimse duymaz seni
Konuşamazsın.

Koşup penceyi açarsın.
Ay uzaktan gülümser,
Yıldızlar göz kırpar sana.
Cesaretlanir,biraz rahatlarsın.
Kağıt kaleme uzanır ellerin,
Aklına birşey gelmez,
Yalnızca yalnızlığı yazarsın.
Sonra;
Y orgun bitkinyatağa dönüp
Uykuya dalarsın.