Yalnızlık Şiiri - Elif Betül Öztürk

Bir aşk deniziydi yüzdüğüm.
Koca koca gemiler gördüm.
Karaya oturdular birer birer...
Daha çok dalgalar atlatırım dedim.
Bende kayıkmışım meğer.
Artık yıkık dökük,
Kendi limanında yorgun,
Martılara arkadaş,
Denizfenerine komşu...
Saltanatı tüketti bu şehir,
Sustukça sustu.
Kimisi bu denizde boğuldu,
Kimileri coştukça coştu.
Ceninler öldü,
Korkular arttı.
Yalnızlık hiç bukadar acıtmamıştı.
Su gibi içildi sevgiler.
Bu şehre sevgisizilik hükmeder.
Sende dik ağzını artık pamuk ipliklerle.
Biliyorsun,geçmişe mazi derler.
Tükür, bastığın yerde iz kalmasın.
Ve savaş,yalnızlıklar utansın!