Yalnızlık Şiiri - Mehmet Sabri Demirci

Kör kilit kapıların ardında
Gözlerine zincir vurulmuş,
Gökyüzü yasaklanmış,
Bahara halel gelmiştir.
Çünkü çiçeklerden renkleri çalınmış,
Çimenler siyah açar olmuştur.
Kuşlar uçmayi unutmuş,
Denizler yakamozlara geçit vermez!
Deniz-kızları ağlar tenhasında karanlığın
İklimler katran karası hüzünlere gebedir.
Türküler susmuş,ağlamaktadır sevda
Yabanında dağların.
Hiç bir rüzgar sesi yıkamaz olur sessizliği
Çığlıklar kana belenmiş,
Umut çırılçıplak bir ayazda dona vurmuştur artık
İşte budur yalnızlık...

Bir mahpusluk çöker yüreğe,
Çürüten bir mahpusluk.
Ne öldürür ne güldürür,
Arsız bir yalandır yaşamın tüm anlattığı.
Bir fahişe namusunu parçalamıştır çoktan,
Çoktan canını emzirmiştir sahte bir tufan kargaşasına!
Baykuşların mevsimidir bu
Yarasaların, kan-emicilerin hükümranlığı
El-pençe divan durdurmuştur yıldızları.
Zaten « ay karanlık », ay buluta girmiş
Ölesi tutmuştur sevdaya mühürlü yüreklerin
Yüzler yorgun, kelimeler dağınık
İşte budur yalnızlık...

Bir çoban güderken çocukluğunu da,
Yalaz çalmış bir perişanlık öyküsüne kaptırmıştır ömrünü
Hayalleri bile kalmamıştır,
Umruna takmaz sabah olacaktır
Şafaktan sızacak güneşle
Çünkü sabahları terkedeli çok zaman geçmiştir
Mihneti bir kaval sesinedir,
Uykusu bağ bahçeye bağlı.
Ve bulutlar rakkase gibi dolanırken alacasında semanın,
Hoyrat bir seher dağıtacaktır herşeyi.
İçinin zemherisinde
Böylesi suskun yüzlü bir kalabalık
İşte budur yalnızlık,
Sensizlik bu...! ! !