Yalnızlık Şiiri - Vedat Okkar

Kadıköy'den, sirkeci'ye vapurda seyehat ederken ben,
Mavi marmara günü mü süslerken,
Dalgalar kulağımda çınlarken,
Galatadan güneş batarken,
Seni yansıtıyor heceler.

Gözyaşlarımla ıslattığım hüznümle başbaşayım yine bu akşam,
Yalnızlık alnımın yazısı mı ne her kapı çalınışında karşımda o,
Vazgeçemediğim duygular kemiriyor ruhumu sessiz dehşetle,
Ölüme hiç bu kadar yakın olmamıştım hasretken sevgiye.

Bir su damlasıyım yalnız bir okyanusun içinde,
Oysa binlerce damlayla iç içe,
Zamansız gelmelerle pürneşe,
Sevdam uzak, aşkım uzak, umut uzak oysa yalnızlığım yanıbaşımda

İlk defa gözlerimi kapatmadan, Süzüldü yaşlar gözümden,
Sana bakarken, senin fotoğrafına bakarken meleğim,
Küçüklüğümdeki gibi bağırmadım bu sefer,
Sessizdi ya da,
Kimseler duymadı bağırdığımı,
Sen yoksun ki kim duyacak.
Ağlayıp ağlayıp,
Sustum kendi kendime.

Sevmiyorum senin olmadığın sokaklarda, yağmurda yürümeyi,
Gözlerinden aldığım bakışlarım düşüyor,dökülüyor, kirleniyor
çamurlu su birikintilerinde.
Islak bir serçe gibi üşüyor ellerim,
Ellerimde, ellerin yok diye...