Yalnızlık Şiiri - Mustafa Karabulutlu

yemyeşil bozkır baharının kuraklığı
hırçın nehirler hazanının duraganlığı
kentlerin gürül gürül ana caddelerinin
kalabalık özlemleri
ve içimiz taşrasının başı boş
sokakları yalnızlık

sesleri koparılmış aşkların
yangınlarda yakılan
çığlık olma tutkuları
yalnızlık haksızlık...
ömrümüzün arka bahçesi
o hani bazen ruhumuzu gömdüğümüz

zamanın ömrümüze sürtünüp geçerken
narkoz hesabı yalnızlık
uyuşukluğumuzun
ve ücra ruyalarda ararken ruhumuzu
derin bir ırnak yalnızlık
içimiz çocuklarının oyunlarını boğduğumuz.

karnavalların bir akşamında hayat halaylardayken
ertesisinde yeller yokluğun yasındayken
yalnızlık hep yalnız
hep tenha
ve herşeyden uzakta
bakar durur kimsesiz tek başına