Yalnızlık Şiiri - Ali Veli

Yaprak dökümü bitmişti sonrasızlığın sessizliğinde
Tanrısal güdü hakimdi ormandaki suskunluğa
Gitmişlerdi milyonlarcası kanat çırparak telaşlı
Güneş tavrını takınmıştı yine kaynağını kısarak
Doğa ananın uykusu geldi yorgun
İnsanlarda bu olanlara yandaş seyrelmiş
Bir ben kaldım varoluşumla donuk
Varmıyımın sorgusunda,evet...
Evet o kelime,yalnız...
Net kısırdöngülerin yansımasıdır yalnızlık
Ya da kendimle kalma korkusudur! ..
Belirgindir herşey,yaratım,varoluş,yokoluş
Hiçbir şey herbir şey...
Tane tanedir piyanodan dökülen notalar
Herbiri ayrı sorgulamalar yaratan
Sessizlik...
Ardından ürkek kısık sesli düşünceler
Nadasa bırakılmıştır benlik
Durgun ya da dingin ya da...
Hiçbir şey
Belkide bir kedinin kıvrılıp yatmasıdır yalnızlık
Huzur,dinlence,bilinç kayması,ölüm...
Terkedilmiş çoğulun bir kalması,aniden
Korku,teklik,iç hesaplaşma ya da
Tanrı,yalnızlık...
Yağan bir yağmurun ardından gelen
Temiz,arınmış ve yalnız
Sonrası çoğalma isteği paylaşma
Eco'nun hissettiği gidip gelen duygular
Bir varoluş ifadesizliği
Terkedilmişlik...
Yalnız bir ağaç gibi,yapraksız
Ay ışığı parlaklığında ama donuk
Yapayalnız...