Yalnızlık Şiiri - Hüseyin Sönmez

Rüzgârlar hırpalamış
Ağaçlarımdaki çiçeğİ
Müptelâ olmuşum yalnızlığa
Fezadan bakınca uzağa
Issız bir çölde
Düşmüşüm tuzağa...

Tenha bir dağ başında
Kimsesiz...
Aç ve susuz
Uykusuz...
Donuk ve fersiz,
Bir manzara
Sarmış her yanımı.
Yalnızlık dondurmuş kanımı,
Üşüyen,titreyen
Canımı.

Onun buyruğuna
Teslim olmuşum.
İptidai bir hülya ile dolmuşum.

Eğilip bakınca
Gönlüme,
Durgun bir göl gibi
Ömrüme,
Varlığından kopup gelen
Yalnızlık damlaları
Bir bir dolmuş.

Bir sükûn,bir teselli arayan
Şu deli gönlümü
Şu cılız bedenimi
Sarmış.
Tek başıma,
Yapayalnız
Kalmışım.

Gerçek dostluğu,
Gerçek arkadaşlığı
Unutmuşum...