Yalnızlık Şiiri - Hayati Yavuzer

ömrümün acılı yarısı
alnımda görünmeyen derin çizgi
şakaklarımdaki beyaz gölge
koynumda beslediğim körpe hüzün
kalabalıklar içindeki kör noktam
ben sana alıştım
yalnızlığım

gözlerim her sokaktan yıkık geçer
sahipsiz kedi yavruları gibi
her merhaba kendimedir geceleri
her hoşça kal kendime
pencerelere perdeler çekilir
camlar rengârenk tutuşur
kendi gecemi kendim çizer
kendi şafağımı boyarım

bir sıcaklık değmez tenime
içimde bir çocuk üşür
saçlarımı okşarım
gölgesine yaslanan bir ağaç misali
ben sana alıştım
yalnızlığım

(14 ekim 2004 / bolu)