Yalnızlık Şiiri - Mehmet Ali Çıbıklı

Kaç baharlar geldi,yeşeremedim,
Gittikçe çölleşti gönül bağlarım.
Nereye kadarmış hiç bilemedim,
Her gece oturur,yanar ağlarım.

Sabahlarım olmaz öksüz ruhuma,
Gecelerim gibi ruhum karanlık.
Çareler bulamadım bu durumuma
Gönlüme yerleşmiş sanki yalnızlık.

Yalnızlık tak dedi,beni bitirdi,
Gecemde yalnızım,günümde yalnız
Bütün dertlerini bana mı verdi
Dertlerim çoğalır hergün sayısız.

İsterdim ki ben de başkası gibi,
Mutluluk pınarı gönlüme aksın.
İçimde büyüyen öksüz sevgimi,
Bir gün olur sen de anlayacaksın.

Ama nerde sende böyle anlayış,
Bunu anlamaya bir yürek ister.
Sonunda anladım taş kalbin varmış,
Sevmesini bilen ben gibi sever.

Ben şimdiye kadar yanlış bilmişim,
Aşk; acı,şiir ve kıskançlık demek.
Bu sevda peşinden boşa gelmişim,
Neden böyle zormuş birini sevmek?