Yalnızlık... Şiiri - Mustafa İsmailoğlu

yaşamın hangi yüzü karanlıktır söyle?
senle olanı mı, sensiz olanı mı?
bu ayrılık nedir neden acıtır böyle?
aşık olanı mı mutludur, olmayanı mı?
yüreğime soruyorum bu mahsenlik soruları,
yapayalnızız onunla biz seviyoruz kuytuları,
kimi zaman yıldızları izliyoruz, kimi zaman bulutları.
onlar öyle zannediyor tabi umutları arıyoruz gökyüzünde,
umutları…
çaresizliğe devamıdır yoksa gökyüzünün bulutları,
söyle, biçare bu gönüle revamıdır yaşadıkları?
hep bir ışık süzmesi bölüyor karanlıkları,
işte bu yüzden seviyor deli gönül yalnızlıkları,
çünkü gerçek aydınlıkları gösteriyor insana,
gerçek aydınlıkları…
insan güneşi zanneder ya hani yarini,
hani hiç kimse dolduramaz derya yerini,
işte yalnızlık bunu yapıyor sevgili,
söndüreni gösteriyor insana yanarken,
gözlerinin ferini…