Yalnızlık Şiiri - Yücel Karakılıç

Yine akşam oldu. Aciz ruhuma,
Aldığım nefesle girdi, yalnızlık.
Güneşle beraber batan bahtıma,
Hüznün gölgesini serdi, yalnızlık.

Gecenin kucağı karanlık, cansız,
Esrarlı sırırına ermek imkansız,
Zayıf benliğimde, sessiz sedasız,
Ömür boyu hüküm sürdü, yalnızlık.

Ayın şavkı puslu, romantizmi yok,
Rüzgar durgun, deniz coşkusuz donuk,
Sezgilerim nemli, içerim buruk,
Beni hep bu halde gördü, yalnızlık.

Hayaller beynimin can sıkıntısı,
Aklımı zorluyor her takıntısı,
Duygular gönlümün son yıkıntısı,
Ne huzur, ne umut verdi, yalnızlık.

Titreşen mum gibi, hevesle yanan,
Kıvranan arzumun şehveti ziyan,
Sonsuz ihtirasla, kimbilir, şu an,
Kaç bedende sona erdi, yalnızlık.

Hicranla avuttum, meçhul hasreti,
Murad göstermedi, vuslat nöbeti,
Gizli paylaşılan bir günah gibi,
Her güzel insanın derdi, YALNIZLIK...