Yalnızlık Şiiri - Nihal Güngör

Peynir verdim kediye,
yemedi.
Bu kalabalık,bu insanlar,
ağlayan yüzümü görmedi.
El salladım yolculara,
kucak açtım koşan çocuğa,
nafile.
Yalnızlık dedim bu halimin adına
Yalnızlık dedim ben de.

Güldüm,gülücükler dondu kaldı,
yüzümde.
Ağladım,gözümden hiç yaş akmadı.
Ne güldüğümü anladılar,
ne ağladığımı.
Yanlışlık dedim bu hallerinin adına
Yanlışlık.

26.10.96