Yalnızlık Şiiri - Özlem Yılmaz

Kapılar kapanır, el ayak çekilir
Ve kalırsın başbaşa yalnızlığınla
Bilirsin nereye gidersen git ne yaparsan yap
Hep yanıbaşındadır
Nefes alıp verişini hissedersin ensende
Soğuk dokunuşlarını ise teninde
Kurtuluş yoktur ne yazık ki
Bir kere girdi mi hayatına, bütünleşti mi ruhunla
Farketmeden mesafeler açıverir sevdiklerinle arana
O ne derin soğukluktur ki
Karşında dursa da sevdiğin dokunamazsın ona
Bir türlü ulaşamaz ellerin
Yetmez sevgi sözcüklerin ya da hissettiklerin
Uzaklarda kalmış o kalbe ulaşmaya
Oysa ne kadar büyük bir çelişkidir ki bu
En büyük acımasızlığı yapan en çok anlayış beklediklerindir hep
En çok yanında olduğuna inandıkların en uzağında olandır aslında
Kabullenemediğin bu durumla savaş verirken ruhun
Giderek ağırlaşır senden beklenenlerden dolayı omzun
Anlamların anlamsızlık denizine doğru akmaya başladığı anda
Yitirilmişliğin yaşandığı son zerredir ruhunda
Ve en sonunda sen, yalnızlığın, uçup giden amaçların,
Seni terketmiş olan umutlarınla
Kalırsın başbaşa boş bir odada

(6 Mayıs 2004)