Yalnızlık Şiiri - Seyfettin Barlas

YALNIZLIK
Düşüverdi dizlerin üstüne zifiri karanlıkta
Ne tutunacak bir taş ne de bir dal
Kaybettikleri tek tek canlandı anılarında
Ne bir yankı ne bir nefes, esir yalnızlığına.

Kör bir kuyunun dibiydi sanki bu sessizlik
Ne uluyan bir kurt ne de öten baykuş.
Zaman durmuş, yıldızlar bile küsmüş
Bir karanlık, bir yalnızlık, ruhunu yormuş.

Haykırsa bile yankılanmaz duvarlar,
Çığlıklar boğulur dipsiz kuyularda.
Kelimeler kilitli, hapsedilmiş dudaklarında,
Bir fisıltı bile sığmaz artık o sessizliğe.

Belki de bu karanlık bir başlangıçtır,
Zamana direnen o köhne yalnızlıkta.
Bir yıldız düşüverir ansızın gökyüzüne,
Her gece bir sabaha gebedir aslında.

SEYFETTİN BARLAS
2024 ARALIK KADINLAR DENİZİ