Yalnızlık Şiiri - Ceyhun Çevik

Bir sessizliktir yalnızlık,
Göğün griye dönen tonunda,
Kimsenin bilmediği bir rüzgâr eser
Kendi ismini fısıldar yalnız insana.

Bir ayna gibi,
Bakarsın yüzüne kendinin,
Ama bir çift göz eksiktir karşıdan,
Bir yankı dolanır boş odalarda.

Yalnızlık, bir mektubun adresi yokken yazılmasıdır,
Bir mumun ışığında kaybolan gölge,
Bir kentin kalabalığında unutulan bir isim,
Ve derinlerde duyulan bir iç çekiş.

Ama bazen de yalnızlık,
Bir korunak olur kalbine,
Kimse dokunamaz en derin yarana,
Ve sadece kendinsindir, çıplak ve gerçek.

Sonra bir gün, belki,
Bir başkası yürür o boş yollarda,
Yalnızlık bölünür,
Ve iki kişi olur sessizliğin ortasında