Yalnızlık, sessiz bir gölge gibi süzülür insanın üzerine, fark ettirmeden. Her şeyin ortasında bir sessizlik başlar; ne sesler, ne yüzler, ne de kalabalıklar o boşluğu doldurabilir. O an anlarsın, yalnızlık bir kalabalığın içinde dahi seni bulur.
Bir sabah uyandığında, pencerenin kenarına vurur ışık, ama o ışık bile ısıtmaz içini. Odamda yankılanan tek şey, düşüncelerimin sessiz çığlıklarıdır. Her gün aynı saatte uyanırım, aynı kahveyi yaparım, ama sanki hayatımdan bir şey eksik kalmıştır hep. Fincanlar dolsa da, sohbetin eksikliği doldurmaz boşluğu.
Sokaklar kalabalık, insanlar telaşlı… Herkesin bir yere yetişmesi gerek, ama ben hiçbir yere ait değilim sanki. Adımlarım yavaş, ruhum bir adım geriden gelir. Yüzlerdeki gülüşlere, kucaklaşmalara bakarım uzaktan; hepsi bir film sahnesi gibi geçer önümden. Bir zamanlar, ben de o sahnelerin içindeydim belki. Ama şimdi, sadece izleyenim.
Geceler daha zor gelir insana. Yıldızlar göz kırparken, odada yankılanan tek şey sessizliktir. Zaman ağır akar, düşünceler su gibi taşar zihnime. Her biri, yalnızlığın başka bir rengi. Yastığıma başımı koyduğumda, derin bir boşluğa düşerim. Uyku bile kaçırır kendini, çünkü yalnızlık uyanık kalmayı sever.
Tamamını Oku
