Yalnızlık Şiiri - İnsaniçine Çıkamayankişi

Yalnızlık Bir sessizliktir yalnızlık, Geceyi delercesine ağır. Gökyüzü uzak, yıldızlar soğuk, Gözlerinde kaybolan bir anı gibi. Kimse bilmez, içindeki boşluğu, Bir düş misali savrulurken rüzgarla. Ellerin arar, bulamazsın, Bir hayalin içinde kaybolursun, sessiz. Konuşur gibi yaparsın, kimse duymaz, Sesin yankılanır, ama sana dönmez. Kalp, zamanın ellerinde ufalanır, Bir yaprak gibi kırılır sonunda. Ve bilirsin, Yalnızlık; her adımda seninle yürüyen, Ama hiç var olmayan, Bir gölge gibi.