Derin bir yalnızlık esiyor şehirde
Vefa kıtlığıyla malûl binlerce insan.
Rüzgâr kararsız, muamma mevsimde
Sessiz dağlar içimde donarken buzdan
Dostlarım kim bilir hangi alemde?
Kuşlar uyguya dalmıştır çoktan
Nabız, çırpınan serçe gibi içimde
Ademlik ne bilsin binlerce nâdan
Diyelim tek başıma ben bir hiçim de
İnsanlık ölüyor, kederim ondan.
Kayıt Tarihi : 23.5.2024 14:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Rüzgârın bir esip bir durduğu, bahar mı yoksa uzayan kış mı pek belli olmayan 2024 Mayısında yazılmıştır.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!