Yalnızlık Şiiri - Eymen Özgüven

Yıllardır yalnızım derdim,
Meğer ben yalnızlığı bilmezmişim..
Yalnızlık ne menem şeymiş !
insanın konuşacak kimsesi olmayınca
Nasıl da boşluk oturuyormuş içine,
Derdini gidip kayalara anlatsa
Atlayası geliyormuş insanın
Onların üstünden cumburlop sulara,
Ya da çıkıp bir dağ başına
Tüm derdini haykırsa bulutlara ,
Göçesi geliyormuş onlar gibi,
Diyarlardan diyarlara.

Oysaki ben yalnızlığı böyle bilmezdim !
Yalnızlık bana göre
Kalabalığın içinde olmaktı ,
Meğer o kalabalıkmış benim içimdeki
Boşluğu dolduran ,
içimdeki son lahzalarındaki şu gülü
Solmaktan kurtaran .

Ah bir bilseniz !
O kalabalığa nasıl ihtiyacım var
Şu an,
Beni bıraksanız konuşurum saatlerce
Onunla durmadan .
Oysaki derdim eskiden ona
Benden uzak ol her zaman .