Yalnızlık # Şiiri - Ercan Keskin

Yalnızlığı bırak üstünden görünmezliğe
Bilinmezlere karışsın en derin denizde
Ne bana ne dostuma bulaşmasın kimseye
İçsel olanı daha çok ıstırap verse de

Kendini kalabalıkta bile yapayalnız
Hani cismin bile hiç görünmez çok karanlık
Bir başına duyumsar ki öyle sanırsınız
Ne ses gelir ne de Işık öyle bir ıssızlık

Daha kötüsü bir de dostlarını yitirip
Hayattan beklentisiz ve de hiçbir ümitsiz
Umarsızca tamamen köşesine çekilip
Boynu bükülüyorsa öyle sessiz çaresiz

Gelip geçici demdir bütün bunlar kuşkusuz
Tükendi ise yürünen yollar ve umutlar
Elbet açılacaktır karanlık ne ki sonsuz
Değildir gün doğarken güneş ile ışırlar

Yaşam boşluğu yeri doğrulamaz ise
Ne şiir ne estetik yanıtsız kalıyorsa
Hayattan bezginlik öyle dayanılmaz ise
İçsel hazine alarm vermektedir olsa olsa

İşte bu günler için terkisinde gücüyle
Kara günün dostu şiir yardıma koşacaktır
Boş zamanların dolu ise şiir yüküyle
Seni bu daraşlıktan elbet kurtaracaktır

Yalnızlık esir almasın şu bedbin ruhları
Onmaz bir hastalığa tutulursa inan ki
Bet beniz atar kesince sesi solukları
Boncuk misali ecel teri dökülür sanki

Yalnızlık dağa çökende karabulut iner
Karalar bağlar bahtı karalar deli gönlüm
Umarsız bir köşede ah sinesine çeker
Ahla vahla geçer biçare kısacık ömrüm

Yalnızlık gam yüküdür yüklendikçe depreşir
Bir yara gibi kanar durur hiç kapanmayan
Her kim ki onunla yarenlik eder dertleşir
Anlar ki altından kalbi var kararmayan