Yalnızlık Şiiri - Sedat Bolu

Akşam çöker üzerime
Sokağın köşesinde direk
Direk dibinde ben
Yanmayan kırık lambası
Neçe zamandir...
Uzaktan nadir gelir
Gece vakitlerinde
Kundura sesi
Bazen de denk gelmişimdir
İnce uzun topuklu sesine
Gecenin sessizliğini
sus pus eden
tüner saçlarıma kuşlar
Köpeklere kalır meydan
Birde yanlızlara
Terkedilmiş hayatlara
Birbirlerini anlamaya çalışır
Bu ikili
Kediler gözden kaybolunca
Biter koşuşturmalar
Taa ki güneşin
Bulutların rengini
Ağartıncaya kadar
O vakit
Kuşlarda terk eder beni
Her sabaha mutlu uyanırlar
Horozların hiç bitmeyen
Sarhoş naaraları başlar
Köpeklerin uykusu
Kedilerin konteyner başında
Poşet tırmalamaları
Benim
Anadan doğma uykusuzluğum
Gözümün önünde
Hayat filmim çekilir
Ben konuk oyuncu
Hatalarımı söylerim
Kendime
Yönetmen misali
Yine olsa
Aynısı yapardım
Derim
Çıkarım filmden
Kafamın içinde
karıncalar toprak taşır
Beynim de tarifsiz boş bir dolgu
Kendi kendi kemiren
Yanıma gelen
fareler mi
Diyorum
Yıllardır tarak görmemiş
Uzamış saçlarımın içinde
Arıyorum fareleri
Sonra hatırlıyorum
En son kedi yemişti
Son gelen ikisini
Peki diyorum
Ne bu
Bu ne
Beynimi kemiren şey
Kalbimin sızısı mı
Yüreğimin yangını mı