Yalnızlık Şiiri - Yusuf Bulut 4

Kendini kandırmak için yattığın uykudan gözyaşları içinde uyandırır hayat
Aynı çarşaf, aynı yastık, aynı yorgan
Otobüsün kaçmasına aldırış etmezsin, güne saat kaçta uyandığın umrunda değildir.
Aynı insanlar, aynı kalabalık ve aynı hüzün.
Tutunacak bir dal ararsın kendine, yaptığın her şey o an anlamsız gelir insana
Bir an dalarsın uzaklara, ruh sömüren şarkılar fısıldanır kulağına her yalnız kalışında.
Kelimeler ile sevişirsin. Hayaller silinip gider birer birer.
Tıpkı gecenin loşluğunda izini kaybettiren bir rüzgar gibi.
Aynı binalar, aynı bakışlar ve aynı öfke.
Saatlerce ağlamak istersin. Oturduğun yerden hiç kalkmadan.
Sana anlam ve hayat veren şeyi kaybedersin.
İşte o an...
İşte o an...
Bir kez daha anlarsın ne kadar yalnız olduğunu.