Yalnızlık Şiiri - Yavuz Selim Balcıoğlu

Uçsuz bucaksız yalnızlıkta,
Sessizliğin sırları fısıldadığı yerde,
Hassas bir kalp, tutulmayan, görülmeyen,
Gölgelerin parlaklığında yalnız bir ruh.

Gecede tek bir yıldız sürükleniyor,
Sönen bir kor, azalan ışık,
Bu soğuk ve karanlık boşluğun içinden,
Yalnızlık damgasını vurur.

Gönül arzusunun yankıları,
Çıra gibi, ateşi özlemek gibi,
Bir umut köprüsü, bir dokunuş uzağında,
Yine de mesafe ikisini de uzak.

Sessiz köşelerde ruhlar yaşar,
Aklın labirentlerinde kabarırlar,
Bir rüyalar galerisi, çiçek açmamış,
Yalnızlık için, kaderleri tüketmekte.

Ama bu derin umutsuzluk diyarında,
Sessiz bir güç parlamaya başlar,
Çünkü yalnızlık kalbe öğretir,
Sensiz olmaz, senle olmaz.

Dinlemek, öğrenmek ve anlamak için,
Hayatın değişen kumlarının ritmi,
Nadir ve tatlı anları beslemek için,
Yalnızlık ve tesellinin buluştuğu yerde.

Çünkü çekirdeğimizin mağaralarında,
Keşfedilmeyi bekleyen gizli bir dünya,
O halde gölgelerin arasından dans edelim, yalnız,
Ve yıldızları kendi sevgimizle boyayalım.