Yalnızlık Şiiri - Muhammed Eren Şahin

Yalnız kime denir?
Yalnızlığı seçer mi insan?
Yalnızken sever mi onca şeyi?
Yalnızlığı mı yapar -onu- hayatın en sessizi?

Bir ayrılıkla başlamıştı tüm değişim.
Bu ayrılıkta anlamıştım,
Aslında güzel olmazdı her değişim.
Sanırım artık -ben- hayatın en sessiziyim...

Tek başımayım,
Kimsenin olmadığı bir mekân,
Kimsesiz bir insan,
Kimsesizliğin kimsesiyim...

Baş başa.
Gözlerimin kapandığı anda,
O son bakış hâlâ aklımda.
Unutamıyorum sanırım, nasıl olsa ölümümdü sonuçta...

Son bir bakışınla.
Mahrum kalmıştım senden, o vedayla.
Atılmıştım yalnızlığın sahrasına.
Anlamıştım sanırım, ne de olsa gözlerindi sonuçta...

Yalnızlığı kim ister,
Belki de sadece unutmak ister.
Unutulmayı unutmak ister.
O sahrada unutulmayı değil...

Aklımda dolaşan o kadar kelime,
Hiçbiri karşılık gelemedi,
Senin bir çift gözlerine...

Ben çokça sordum kendime...
Issız, yalnız ve sessiz.
Bir de sen sor gözlerine,
Ben mi? Sen mi? Kimsesiz...

-M. Eren ŞAHİN