Yalnızlık Şiiri - Yorumlar

Bozuk ritimli bir saat gibi ağır aksak bir ahenkle geçirdiği günün sonunda nihayet akşam olmuştu. Yine el ayak çekilmiş, yine tenhalaşmış, yine ıssızlaşmıştı zaman. İçindeki hüznün tarifi imkansız acılarıyla boğuşurken bir türlü geçmek bilmeyen saniyelerin aksine, geçmişti saatler. Akşam olmuştu. Sabah tepelerin ardından bin bir umutla doğan güneş, bin yıldır taşıdığı heybesine bugünü de alarak diğer tepelerin ardına saklanmaya başlamıştı. Binlerce yıldır birbirine koşan ama bir türlü kavuşamayan iki aşık gibiydiler güneşle ay. Gündüzle gece de aynı değil miydi? Birbirlerine delice aşık olmasalardı hiç güneş tutulması olur muydu? Gündüzün bir vakti dünya karanlığa gömülür müydü? Gün geceye hasret, gece güne müebbet kalır mıydı aksi halde? Güneş terk etti, ay göründü, el ayak çekildi…

Kemalettin Kamu’nun;
“Gözlerimde parıltısı bakır bir tasın,
Kulaklarım komşuların ayak sesinde;
Varsın yine bir yudum su veren olmasın,
Baş ucumda biri bana 'su yok' desin de!” diye kimsesizliğini anlattığı mısralar geldi dilinin ucuna.