Yalnızlık Şiiri - Osman Selvi

ben yalnızlıktan hoşlanıyorum dedi.
kafasında binlerce kişi,
yüreğinde bir imkansız,
ve ilminde bir muamma taşırken.

zehir zemberek bir yankıydı,
yalnızlık,
bir dağ başında çoban gibi gütmekti dertleri.

geceleri öyle kalabalıktı ki
yalnızlık,
cezasını çeken adem'in yolculuğuna benzerdi.

yalnızlık
kiminin kafa tutarken çağına
sığındığı bir dost yamacı,
kiminin itilmişliğiydi,
azrail’in kıskacına.