Yalnızlık Şiiri - Önder Karaçay

Hayat belki de istemesek bile bir yalnızlık inşa etme sürecidir.

Yakınanları kadar yalnızlığı övenleri de var.

Kaçınılmaz bir sonuçtur yalnızlık.

Yalnızlığı güçlü olmak olarak görerek sığındığı limana minnettarlık duyanları da var, duymayanları da!

Aslında bir teselliden ibarettir yalnızlık.

Etrafımızı ördüğümüz duvarlar neyin sınırını çizer?

Yalnızlık bir konfor alanıdır.

Kimsenin dokunarak o ambiansı bozmasına katlanamadığımız bir alandır yalnızlık.

İçinde siz ve yaşadığınız acılar dışında hiçbir duygu yoktur.

Anılarla dolu değil, tıka basa acılarla doludur yalnızlık.

Sessizliktir, içine çekilmektir, kabuğu dışında hiçbir şeyini kimseye göstermemektir yalnızlık.

Her yankı ise yalnız kalmak istememenin bir isyanıdır.

En büyük korkumuzdur yalnızlık.

Bütün yatırım ve beklentilerin boşa çıkmasıdır yalnızlık.

Hayata küstürenlere küsmektir yalnızlık.

İnat etmektir yaşamamaya.

Direnmektir isyanın sebebine.

Belki o yalnızlığın sebebi kendimiz olduğunu bildiğimiz halde suçu kimseye atmadan sessiz sedasız kabullenmektir.

İnsanın kendi çelişkilerine yenilmesidir yalnızlık.