Yalnızlık Şiiri - Nasıf Acar

Arada bir
Gözlerim dalıyor uzaklara
Honaz Dağı’nın
Karlı zirvelerine
Nasıl dayanır dağlar
Bu yalnızlıklara
Anam düşer aklıma
Evin en küçüğü olarak
Ben evlendikten sonra
Kimse kalmadı yuvada.
Ben yuvadan ayrıldıktan,
Ve anam ölene dek,
Geçen süre,
On iki yıl…
Nasıl uyudun geceleri?
Duvarlara baka baka…
Bir ses, bir gülüş, bir sözcük…
Özlemlerin kat be kat artmadı mı?
“Uyuyamadım” derdin.
“Ana” derdim…
“Ne var uyuyamayacak?
Vur kafayı, yat!.
O kara örtü ,
Üç odalı evin içinde,
Yastık, yorgan bile
Yalnızlık kokar.
Ki sinmiştir yalnızlık,
Ten kokuna…
Penceresi,
Kuru çaya bakan odada,
Karşılıklı tahtadan çakılı,
Divanlardan,
Pencere kenarını isterdin.
Perdeyi sıyırır sonuna kadar,
Yıldızları, sokak lambalarını,
Yoldaş edinirdin yalnızlığına…
Her gece aynı izleneceğim,
Karanlıklar içinde yıldızlar,
Sessiz çığlıklarıyla boğulan,
Yalnız sokakları izlerdin.
Göz kapaklarına sinerdi,
Sokağın yalnızlığı…
Uykuyu bu yüzden terkedersin.
Şimdi,
Senin yaşlarında olmasam da,
Bir odada,
Duvarlara pencerelere
Baka baka,
Karanlıklara baka baka,
Sabahı etmek zor imiş…
Üstelik benim,
Sokağa bakan,
Yıldızlara bakan,
Ne pencerem var,
Ne bir şey…
Yalnızlık,
İnsanın kendisi ile
Sohbeti imiş…
Yalnızlık,
İnsanın iç sesiyle,
Yaşamını paylaşıp,
İçindeki o özlemlere,
Bir ses duyma
Nefes olma
Bir elin sıcaklığı
Gülümsemenin verdiği iç huzuru,
Askıya almakmış.
Yastığa dökülen gözyaşlarının,
Sana yoldaş olması ,
Seni saran yorganın,
Yüzünü sürdüğün yastığın,
Gözlerine
Görünmez gülümsemeler gönderen
Perdelerin,
Pencere camlarının
Sessiz arkadaşlığı imiş