Yalnızlık Şiiri - Hasan Ekrem

Kara bulutlar sarmıştı yıldızsız gökyüzünü
Her köşe başına umutsuzca sinmişti gece
Kim düşünür ayın yalnızlığını ve hüznünü
Nasıl hasret kaldığını içten tek bir gülüşe

Bulutlar arasından sisli bakışla uyandı
Kırılıp parça parça savruldu yeryüzüne
Gördüğü bir rüya, karabasan belki de
Bembeyaz örtü oldu umudun üzerine

Şimdi birer beyaz kelebek gibi uçuşan
Kopan parçalardır bir eski dolunaydan
Dokunmadan birbirine geçip aramızdan
Ruhumuza siner, soğuk yalnızlığı aydan