Yalnızlık Şiiri - İsmail Akyüz

Bir çıtırtı duyar gibi oldum bir an
merakla kaldırdım başımı okuduğum kitaptan
usulca çevreme bakındım tanıdık birini ararcasına
yanılmıştı yine kulaklarım her zaman olduğu gibi
belki dışarıdan gelmişti ses belki de alt kattan
bakınırken kapıdaki anahtara takılıp kaldım
sanırım kendimi buraya saklamıştım
sanki küçük bir hapishaneydi
çok ıssızdı kaybolmuş bir yaşam gibiydi
yalnızlığa açılan küçük bir televizyon
eski bir pikap eskimiş birkaç plak biraz kitap
bir resmin bile olmadığı çırılçıplak dört duvar
bir küçük yastık bir gri koltuk
tozlanmaya yüz tutmuş beyaz bir sehpa
çiçekleri solmuş cam bir vazo siyah bir halı
pencereden içeri sızan gecenin asi karanlığı
duvardaki gölgem abajurun zayıf ışığı
birde eski dostlar hiç ayrılmayan birbirinden
yalnızlık sessizlik ve ben