Yalnızlık Şiiri - Arda Bulut

Yalnizliğı arıyorum günün en olmadık saatinde en olmadık yerinde.
Bir ağaçın gölgesine bakıyorum, bir romanın sayfalarında kuruyup giden karanfile , bir şiirin mısralarina, bir atın yelesine bakıyorum. Atlara soruyorum yalnızlığı ,
Yalnızlıgı sulara soruyorum
Sonsuz ırmaklardan bir kücük sürahiye indirgenmiş sulara.
Cemal süreyaya soruyorum "bir ovanın düz olusu gibi bir şeymiş yalnızlık"
Özdemir Asafa göre paylaşılmazmış

Öğrendim ki
Öyle Londraya , Parise sormayacaksın yalnızğı.
Addis Abbaya soracaksin mesela ,Sireo leone'ye soracaksın
Afrikaya soracaksin kısaca.
Yalnizliğı Tokyodaki fahişelere soracaksın.
Kimden ögrenebikiriz ki yalnızlıgı afrikadan ve fahişelerden başka.

Bir ışıga benzetiyorum yalnizlıgı neon eflatun bir ışıga
Parladıkça büyüyen büyüdükçe daha da yalnızlaşan bir ışıga
Öyle kırmızıya sarıya, pembeye sormayacaksin yalnızlığı.
Eflatuna soracaksın, fusyaya, yavru ağzına.
Kimden ögrenebikiriz ki yalnızlıgı renklerden başka.

Bir genç ki ağzında sigarasıyla bilmediği bir tren garında.
bir mevsimi uğurluyor camın öteki tarafından. Sigarasından aldıgı son dumanla
Kimi yalnızlik o son dumandadir.
Kimi yalnızlik ki tren garıdır

Yalnızlık arıyorum diyorum ya sana
Cama çarpan bir sinek gibi, her çarpışında tekrar denemek tekradan çarpmak,Tekradan denemek, Sonsuzkere deneyip sonsuzkere çarpmak gibi.
Taki bir gazeteye manşet olana dek tekradan
denemek gibi.