Yalnızlık-2 Şiiri - Ercan Kurban

YALNIZLIK-2
Yine akşam yine gece...
Bende dert binbir hece!
Kimse sormaz halin nice,
Yine hüzün yine gece....
Ve ben, yine yalnızım!
Her dakika ruhumda işkence,
Sessizler rıhtımına demir atmaktayım,
Perişan halime efkâr katmaktayım...

Ne kadar zor insanlar içinde olup yine de yalnız kalmak,
Bir dertdaş, bir sırdaş buldum deyip aldanmak,
Bir bilseniz bendeki bu çileyi,
Şeytanın ve nefsimin bana yaptığı hileyi,
İşte ben oyundan oyuna koşup aldanmaktayım,
Yalnızlar salıncağında, sallanmaktayım...

Dertlerimle baş başa,
Çaresiz ve garip,
Kendimi herkesten soyutlayıp
Yalnızlığın koynuna atmaktayım...

Ümitlerim, Kaf Dağı'nda,
Geceyi yoldaş yaptım kendime.
Ölmeden ölen garip bir zavallıyım!
Gözlerim kapıda, ağlamaktayım ben, ağlamaktayım...

Hüzün sarmış her yanımı!
Ümitsiz bekleyişlerde,
Belki bu yalnızlıktan kurtulurum diye,
Bir yavru kuş ümidiyle,
Çocuklar gibi avunmaktayım...

Her ses, bir ümit bana,
Yorgun gecelerde bir başıma,
Yalnızlık girdabında,
Ateşe düşen saç misali
Kıvrılııp yanmaktayım...

Hüzün otağının yalnız müdavimi,
Sessizler kervanının garip yolcusu,
Acılar oyununun baş oyuncusu,
Ve terkildilmişler mahpusunun mahkumu olarak,
Sessizler koğuşunda kalmaktayım...

Her an binbir ızdırap bana!
Garipliği yudumluyorum kana kana!
Yalnızlık kafesinde ve çaresiz bekleyişlerde,
Nefessiz kalıp boğulmaktayım....

Âh ne olur bir anlatabilsem halimi!
Bir yenebilsem şu "yalnızlık" denen zalimi,
Bahtiyar sayarım o an kendimi.
Bu ümitlerle her akşam yatmaktayım.
Bir gün yenerim ümidiyle avunup sabahlamaktayım...
Ercan Kurban
26.10.2013/İstanbul