Yalnızlık Şiiri - Salih Sedat Ersöz

Kalbimde tarifsiz ince bir sızı,
Derinden acıtır, zordur yalnızlık.
Çare olmaz derde, kışı ve yazı,
Her yanımı saran urdur yalnızlık.

İçimde bir alev durmadan yanar,
Bir gün gelir küle döner bu çınar,
Toprak olunca da bilmem kim anar?
Ruhumda tutuşan kordur yalnızlık.

Yalnızlık çok sarp bir yokuştur bize,
Ümitsizce bomboş bakıştır bize,
Çaresizce boyun büküştür bize,
Hayırlardan uzak şerdir yalnızlık.

Onu çeken için her yer bir çöldür,
Çölde bir seraptır, acı bir göldür,
Sonu bilinmeyen çıkmaz bir yoldur,
Kabirdeymiş gibi dardır yalnızlık.

Gönlüme yerleşen cefa diktası,
Kefen biçilmeyen ruhun mevtası,
Varılmaz dağların doruk noktası,
Geçilmez bir kale, surdur yalnızlık.

Öylece yaşamak hiç kolay değil,
O ânâ katlanmak az olay değil,
Gecemi ışıtan yıldız, ay değil,
Vefası olmayan yârdır yalnızlık.

Onu kalpten seven var mıdır bilmem?
Bana yâr olanı unutmam, silmem,
Bu ıssız diyara bir daha gelmem,
Zindanda kalmakla birdir yalnızlık.

Yalnızlık ruhumun kelepçesidir,
Uzlete girmenin gerekçesidir,
Sessizce ölümün dilekçesidir,
Her gönülde mutlak vardır yalnızlık.

Derin kuyudur o, görünmez dibi,
Çekiyor içine anafor gibi,
Teklik ancak Sana mahsus Ya Rabbi,
Kalp Hakk’ka bağlıysa kârdır yalnızlık.