Yalnızlık Şiiri - Mehmetcan Aysevinç

Yalnızlık, kimsesizlik değil, insanın kendisizliğidir.
Karanlık bir sonsuzluktan ibarettir. Yani yokluktan...
Sıfırdır yalnızlık, hiçliktir.
Kocaman yüreğine kimsenin sığmamasıdır.
Hiç kimsenin sabahına "günaydın" olmamaktır.
Hiç kimsenin gecesine "tatlı rüyalar" olamamaktır.
Sen hiç , "hiç" oldun mu? Yalnızlık hiç olmaktır işte...
Yalnızlık sinir bozucudur.
Özgürlüktür yalnızlık, zavallı bir özgürlüktür.
Sonsuzluğun, kocaman bir yokluğun içinde özgür olmaktır sanki bir boka yarayacakmış gibi.
Hiç gelenin olmadığı, hep gidenlerin olduğu duraktır yalnızlık. Hiç kimse durmaz, inmez...
“Dokunsalar ağlayacak duruma gelip de, dokunacak kimsemiz olmadığı için
ağlayamamaktır.”
Dışarıdan görüldüğü gibi değildir yalnızlık.
Çölün ortasında vaha gibidir. İhtiyacı olan kullanır ve gider.
Onlar için sadece bu kadarsındır.
Hiç bulamadığımız sevgiyi, sanki bulacakmış gibi başka yerlerde aramaktır.
Yalnızlık ömür boyu var olan tek gerçektir.
Gerçeğin kendisi ise yokluktur.
Her sonda bir yalnızlık vardır.
Yalnız kalmaya alışırsan bu kez herkes fazla gelir sana.
Kuytu köşe ararsın bir yerlerde, kaçarsın herkesten:
Aslında herkes den değil, kendinden kaçarsın da farkında olmazsın...
Hatta insanları tanıdıkça yalnızlık daha güzel gelmeye başlayabilir.
Yalnız olduğunu en çok "yalnız değilsin" dediklerinde hissedersin.
Yalnızlık dışarıdan gelmez, insanın içindedir.
Yalnızlık karanlıktır, yani insan elinde sonunda karanlıktadır, yani yalnızdır hepsi bu...

Yalnızlık Hiç Bu Kadar Issızlaşmamıştı.
Sevmek İlk Defa Anlamsızlaşmıştı