Yalnızlık Şiiri - Yılmaz Keçeci

YALNIZLIK
Bir kuytu köşeye. Sığınmış garip
Islatıyor yagmur. Ayaklarını
Dedim ki bir hatır. Sorayım varıp
Hemence kaldırdı parmaklarını

Halinden besbelli yorgun ve bitkin
Dedim ki kendime bu zavallı kim
Günlerden oniki aylarından Ekim
Görmedim sakaldan yanaklarını

Sigara parmak ta zar zor duruyor
Yalnızlık adama pek sert vuruyor
Derdi çok belli ki derin soluyor
Kesiyor dişleri dudaklarını

Başında bir şapka egmiş yüzüne
Beş yama vurulmuş pantol dizine
Çizikler oluşmuş yorgun gözüne
Kapatıyor şalla kulaklarını

Hangi yerden baksam sanki taş gibi
Bazan bir kalkıyor altı yaş gibi
Ne ayık ne sarhoş ne ayyaş gibi
Budamışlar sanki budaklarını

12/10/2018 Yılmaz keçeci