Yalnızlık Şiiri - Nazmi Özüçelik

Yalnız doğulur ama yalnız yaşanmaz.
Her insan birlikte olacağı dengini arar.
Ruh soluktur son solukta kaybolan.

Aşk oyununda taraflar oyuna kanmaz.

İnsan biraz da denginde kendini arar.
Çiçekler midir yalnız birbiri ardınca solan.
Ruhum doludizgin bir at bembeyaz.

Evlilik oyununda hayat kartları karar.

Yalnızlık tohumsuz toprak avuçta kalan.
Aşkın çölünde günler yakıcı geceler ayaz.
Onlar ki birlikte yalnızlığı yaşadılar.

Sözde aşkın ölümsüzlüğü ruhun yüceliği falan.

Yalnızlık denizinde sert eser poyraz.
Birlikte sevişirken bile yalnızdılar.
Sade aktörleriz doğanın aldatan oyununda.

Oysa bir sevda bahçesinde geçmeli son yaz.

Hayatın ortasında boynu bükük kaldılar;
Bir yere varılmayan yolun sonunda.
Ey aşk! Ruhumun bir anda kanatlanan atı:

Kayboldun. Sonsuz ufuklar mı seni aldılar?