Yalnızlık Şiiri - Elif Yalçın

Yalnızlık, hiç kimsenin olmaması değil,
Hiç kimsenin seni anlamamasıymış.
Yalnızlık, tek başına olmak değil,
Çoklukların arasında tek olmakmış.
Ve yalnızlık,
Bir gece yarısı ağlayacak omuz bulamamak,
Güneşli bir sabahta,
Kahvenin yanına dost kahkahası koyamamakmış.
Yalnızlık, büyümekmiş.
Dostu, düşmanı birbirine karıştırmak,
İyiyi, kötüyü ayırt edememekmiş.
Yalnızlık, kanayan tüm yaralarını,
Görmezden gelip..
Başkalarının yaralarına merhem olmakmış.
Yalnızlık, yardım edip,
Yardımsız kalmakmış.
Herkese koşup, kendine adım atamamakmış.
Ve yalnızlık,
Çok sevip, her sabaha güneşsiz uyanmakmış...

Elif