Yalnızlık Şiiri - Ahmet Güreşçioğlu

Kalabalığa sırtını döner bazen insan
Yokluğu doldurmaya gider

Yolda insanlara rastlar
Yalnızlık vardır sırtlarında

Şöyle bir bakışırlar önce
Onlar
Kalabalıkta kaybolur sonra

O,
Devam eder yoluna telaşsız
Yalnızlığa vardığında görür ki
Tanrı'dan başka kimse yoktur orda
Yalnızdır kendi gibi o da

Yakarır, açar ona,
İçinde ne var ne yoksa

Tanrı gülümser
Ve der ki:
"Zamanın başlangıcında
Sen, o ve diğerleri
Ne olur bizi yalnız bırakma,
Bizi ihmal etme diye yalvardınız bana.
Oysa ben, ihmal etmem,
Mühlet veriririm saddece."

İşte o an,
Yalnızlığa yürüyen,
Gerçeğin içyüzünü görüp
Hakikatin farkına vardı sonunda.
Anladı ki,
Tanrı'nın elinden tutarsa
Birlikte kavuşacaklar yokluğa.