Yalnızlık Şiiri - Mustafa Yiğit (Morpheus)

Sana bu satırları
Gecenin ıssız karanlığında yazıyorum
Gökyüzünde yıldızlar
Etrafa ışık saçmaz oldu
Kalbimi aydınlatan güneş
Sen yoksun diye doğmaz oldu
Dışarda rüzgar esiyor
Seni, kokunu ve sevgini
Alıp götürüyor benden
Ulaşamıyorum,
Tutmak istiyorum, tutamıyorum
Ellerimden bir kuş misali
Uçup gidiyorsun göklere
Kayboluyorsun
Gecenin ıssız karanlığında
Gözlerimde toplanan
Ve bu kahrolası gecenin
Ayazında,
Toprağa düşen gözyaşlarımı
Göremiyorsun.
Göremiyorsun,
Arkanda nasıl bir kalp bıraktığını
Parçalanmış,
Yıkılmış,
Mahvolmuş.
Ay bile küsmüş artık
Aydınlatmıyor gecelerimi
Sen yoksun ya herkes bana dargın
Her şey bana kırgın
Üşüyorum.
Kollarım sarıyor sensiz geceleri
Avunamıyorum, ısınamıyorum
Beni ısıtabilecek
Bir yarimde yok artık
Bilinmez yerlere gitti
Gecenin ıssız karanlığında
Beni karanlıklarda bırakıp gitti
Yasak sevdalar denizinde
Teknesiz, sandalsız
Bırakıp gitti
Gecenin ıssız karanlığında
Karanlıklarda bırakıp
Yeni umutlara,
Yeni aşklara, kanat açarak gitti.