Yalnızlık Şiiri - İsmail Türkleş

Sen hiç yalnızlığı hissetin mi
Ete kemiğe bürünmüş bir yalnızlık
Uykularını çalıp kaçtığı oldu mu
Gecede bıraktı mı hiç burukluk

Söyle hiç yağmurda düşsüz ıslandın mı
Bilir misin hayalerinde tek olmak nedir
Ya da onlarca derece varken
Hiç sıfırda kaldığın oldu mu

Bir yalnızlık vardı hiç ben yoktum
Yüzümü yalnız ayın karanlık tarafına döndüm
Olmayacak güzelikte bir yalnız gördüm
O soğuk yatakta döndüm döndüm durdum

Bilmem kaç bahardır bir fide görmedim
İki kişilik bir hayal de kurmadım
Hep aynalar söyledim ordan dinledim
Zaten yemeğimi de hep böyle yerim

Yalnızlık kalbe saplanmış ​bir oktur
Dur arama boşa bundan ötesi yoktur
Bilmem ne zamandır böyle soğuktur
Söyle üşüdün mü hiç bu kadar

Bu kadar dediğime bakama bir ölçü yok
Her gecede bir adım ötesine gidiyorum
Ve her adım bir öncekinden soğuk
Zaten artık bende kendim yürüyorum

Bazen bir düş oluyorum bir dağın zirvesinde
Bazen bir yılan ta cehennem deliğinde
Sonra ve sonra bir seyahın heybesinde
Düs oluyorum o hayalden bu hayalle

Bir ışık zeresi gibi dolaşıyorum dünyayı
Şuursuz zamandan yoksun bir zerre
Bıraktım artık bir yerde olmayı
Arama artık beni boşuna sende

Şimdilerde yalnızlık bir dağ esintisi
Hiç mevsim değiştirdiği olmuyor
Düşümde herşey yavaş yavaş soluyor
Umutlara sığınacak bir gölge bulunmuyor

Arık yalnızlığın prangası ayağımı kesiyor
Bilmem hangi çölde leşşim yeniyor
Yırtıcılar her parçamı ziyan ediyor
Yalnızlığın böyle bir şey olduğunu kimse bilmiyor

Anımsamıyorum artık kaçıncı gündeyim
Söylesene kaçıncı bendeyim
İnsafsız kaç ölüm daha göreceğim
Söyle artık söyle ben de bileyim

Bitsin artık bu yalnızlık
Oldum bu düşe aşık
Geçmiyor boğazımdan bir kaşık
Ben pencerndeki o sarmaşık