Yalnızlık Şiiri - Karahan Yılmaz

Derin bir sessizlik içinde geldi yalnızlık
Hüzünlü bir sonbahar gibi geldi
Sokuldu gecenin koynuna usulca
Sokuldu ve sustu!

Ansızın bastıran bir kış gibi geldi yalnızlık
Yorgun ve üşüyen bir kadın gibi geldi
Yürüdü ışıksız sokaklarımdan birinde
Yürüdü ve yoruldu!

Yaralı bir kuş gibi geldi yalnızlık
Pulsuz ve adressiz bir mektup gibi geldi
Sırtüstü uzanıp yattı içime / bir gece
Yattı ve uyudu!

Ağzı kokan bir adam gibi geldi yalnızlık
Bulutunu arayan bir yağmur gibi geldi
Kınından çıkartılan bir bıçaktı sanki
Düştü ve kayboldu!

3 Şubat 2002/ Metz