Yalnızlık Şiiri - Afacan Dilekçi

Sabah uyandım,
Yastığa el sürdüm,
Odayı kokladım;
Sabaha ait ne varsa süzdüm;
Ben yalnızdım...
Doğruldum yatağımda,
Bağdaş kurdum,
Elimi kalbime koydum;
Sen ordaydın...
Kalktım,
Aynaya seğirttim gözlerimi,
Yüzüm gözüm şiş,
Geceden sabaha izler taşıyor;
Ben yalnızdım...
İki gömlek ütüledim sonra,
Çay koydum,
Fırına yumurtalı ekmek verdim;
Ben yalnızdım...
Bugün Can'ın yetenek sınavı var...
Akşam papatya çayı içirmiştim
İyi uyusun diye...
Mışıl mışıl uyuyor,
Uyandırdım;
Ben yalnızdım...
Kampüsün asırlık, yüksek duvarlarına
Yüzümü dönmüş,
Türlü düşler yüklüyorken
Ben yalnızdım...
Anamın koa'sı var...
Yoğun bakımda yine...
Dönüşte ziyaret ettim,
Gözlerim dolu,
Boğazım düğümlenerek dinledim doktoru;
Ben yalnızdım...
Akşam eve dönüşte markete saptım,
Taze bezelye aldım;
Çocuklar sever...
Ve yeniden mutfak,
Bezelyeleri ayıklama vakti;
Ben yalnızdım...
Gecenin yarısı,
Son bir demli çay mı kaçırmalı uykumu,
Aklımdakileri mısralara dökmek için?
Yoksa iki kadeh şarapla dibine mi vurmalı
Bu kavanoz dipli dünyanın?
Tıpkı dün, önceki, daha önceki gün gibi
Saat sabaha karşı üç...
Mısralar akıyor,
Şarap bitti,
Ben yalnızım...
Elimi yorgun kalbime koyuyorum;
Sen...
Sen de artık olma en iyisi.