Yalnızlık Şiiri - Semih Baybora Baybure

Bir Pazar akşamı evimde yalnızım
Ağırdan bir müzik çalar
Ve gözlerim uzaklara dalar
Küçük bir oda da geçiriyorum hayatımın geri kalanını
Sessiz sakin düşünceli
Her gün ki sandalyeme oturuyorum
Elimde bir kağıt kalem
İçimi sadece beyaz sayfalara döküyorum
Bir mürekkep eşliğinde
Artık çıkmıyorum eskisi gibi sokağa
Çıksam da ayaklarım tek bir yere götürüyor beni
Seni görsem de
Yanına gelememekten korkuyorum
Bu yüzden sokağa hiç çıkmıyorum çıkamıyorum
Sadece perdenin aralığından bakıyorum etrafa
Gerçi oradan baksam da canım sıkılır ya
Görebildiğim tek yer var
Orası da hiç değişmez ya
Dağlar taşlar hep aynı
İnsan doğayı istiyor doğrusu ama
Bir pencereden bakmak değil
İnsan sevdiğiyle sevdikleriyle birlikte olmayı
Çok özlüyor doğrusu

YAZAR SEMİH BAYBORA
TARİH 18\10\2009