Yalnızlık Şiiri - Mehmet Sedat Kurt

Güneşin doğuşuyla başlar yalnızlığım.
Uykudan uyanırken, gölgeye sığınırken devam eder…
Bir rüzgâr adını alır dilimden, kavuşturur uzaklarıma. Seni düşünen saatlerle dolup taşar vakitlerim.
Beklediğim kavuşma merasimlerinin aksine, yokluğun gelir hep, akşamlarla buğulu pencereme. Yorgunum desem, yine alır beni çekilmeyen sensizliğe.
Dışarıda insanlar acıyla bakar gözlerime,
Geceleri uyku bile istemez gözlerime gelmeyi…
Günlerim böyle geçer.
Geçtiğini de başkaları söyler her zaman…