Yalnızlık Şiiri - Selim Erdoğan

Beni gece gündüz yaralayışından,
Bir anlam mı çıkarmam gerekiyor?
Tut kolundan yalnızlığımı,
İyice sok içine,
Çıkarıp kıyafetlerini.
Ve giydir yeniden, kendinle beni.
Görülmemiş denizin, girilmemiş körfezinde.
Beyhude değildir, bir yakamoza,
Bunca hasret duyuşum.
Akdeniz kaplumbağalarının kısa yüzgeçleriyle
Ve mutlak inancıyla müminin,
Keskin bir kılıç olup savruluyorsa öfkem;
Hâlâ umut var demektir ,
Hücrelerinde damarlarının.
Ve denize değdiği yerde ormanların,
Yeşile çalıyorsa mavi,
Hâlâ yaşanacak yanları vardır zamanın…

Gecelerimi süsle,
Tut kolumdan, yalnızlık.
Beniancak sen sararsın,
Mehtabın sarar, ılık iklimlerin sarar.
Yıkadığım tüm inanılası düşlerimi,
Birer birer asıyorum.
Rüzgârlarda kurutacağım,
Yıldırım düşen yerde bırakacağım.
O baharı unutacağım…
Seni yaşayacağım, yeniden iliklerime kadar.
Tut kolumdan yalnızlık…